“Mannen huilen niet!” moppert een oude Rus als ik met een krijsende Rune langs leegstaande souvenirhutjes sjouw. Ik begrijp net te laat wat hij precies zegt om woest uit te kunnen halen en “Niet waar!” te roepen. Wat heeft het niet-huilen van mannen de wereld ooit gebracht? Zou het niet wijzer zijn als mannen gewoon mogen huilen? Het is toch ook vreselijk als je het grootste ijsje hebt uitgekozen, groter dan dat van Ilva, maar dat de pistache dan niet zoals thuis blijkt te smaken? Het maakt Rune diep teleurgesteld, verdrietig en woedend. En hij krijgt geen nieuw ijsje van ons. Zou het beter voor hem zijn om niet te huilen? Zouden Russische moeders een nieuw ijsje kopen, of hem gewoon aankijken zoals Russische vrouwen dat kunnen zodat hij vanzelf stil zou worden?
Ik zie een klein blond jongetje, met zijn houten hakbijl in de hand, woest stampend op de grond. Razend. Ik laat hem razen, en blijf bij mijn besluit. Even later is Rune afgeleid – het pad slingert het bos in en Ilva heeft dennenappels gevonden. Het huilen is voorbij en hij is zichzelf gebleven.
Leave a Reply