Paasfeest

Gisteren kwamen er hier nog een hoop Roemenen aan: biologieleraren, de decaan van de universiteit van Bucureşti en familie daarvan. Ook een studente (die deze keer geen Alina heette, maar Alexandra) die blij was dat er nog iemand van haar leeftijd was. Ook al was haar vriendje meteen jaloers toen ze belde dat er een leuke jongen uit Nederland was (“Hoe heb je die zo snel kunnen ontmoeten?!”).

‘s Middags heb ik inkopen gedaan, want de winkels zijn de komende twee dagen gesloten. Twee broden en twee croissants met chocoladevulling voor f 1,25. Vooruit dan maar, omdat het feest is. Daarna ben ik met de hele groep (elf man) naar de kerk gegaan om te zien hoe dat orthodoxe paasfeest nou eigenlijk in zijn werk gaat.

Nou, Roemeenser kan haast niet! We waren om kwart voor twaalf in de kerk (“Hè verdorie wat vroeg, ik hoop dat ze op tijd beginnen,” begonnen de Roemenen al), waar je niet kon zitten. Om middernacht begon er een priester met het doorgeven van vuur, kaars op kaars, tot iedereen met zijn brandende kaarsje lekker dicht tegen de jas van zijn buurman stond. De drie bebaarde priesters begonnen te zingen en liepen ineens naar buiten. Iedereen erachteraan, maar ja, dat past natuurlijk niet zo snel door die paar deuren. Dus een hoop geduw en de helft stond nog in de kerk, komen ze na tien minuten ineens weer naar binnen gemarcheerd. Met weer heel de reutemeteut erachteraan gehobbeld. Toen had de helft zoiets van “Ja, zo kan ie wel weer” (wij ook trouwens) en dan krijg je een stroom mensen die de kerk uit wil, naar huis, en een stroom van mensen die eigenlijk toch nog wel wat van de mis wil volgen en probeert de kerk in te komen. Lachen man.

Eigenlijk is pasen nog belangrijker dan kerstmis in de orthodoxe kerk en eenmaal thuis begonnen we aan een groot feestmaal. Daar heb ik nog lever, hart en milt gegeten. Nee, dat wist ik op dat moment natuurlijk nog niet. Ik dacht dat het alleen lever was, wat al erg genoeg was. Ik wist niet eens dat je milt kon eten! Echt aan te raden was het niet; de dag erna proef je nog steeds die vreemde smaak als je boeren laat. Bij het eten doet ook iedereen wedstrijdjes wie het hardstgekookte ei heeft (nou, van binnen zagen ze er allemaal knoeperhard uit hoor): je slaat jouw ei tegen dat van je buurman en hoopt dat het zijne kapot gaat.

Afijn, om het nog meer op kerstmis te laten lijken is er vannacht een pak sneeuw gevallen (half april!). Dus voorlopig geen salamanders, ben ik bang. Eigenwijs als de Roemenen zijn hebben we toch gewoon gebarbecued (mititei!).