Wat kost een euro en duurt een uur?

Brno – dat zag er nou eens als een nette stad uit. Goed informatiecentrum voor toeristen bovendien. Maar ja, het blijft een stad en nog wel de op één na grootste van Tsjechië ook, dus hier bleven we exact 53 minuten. Vlak bij Brno ligt namelijk een zwaar-toeristisch-want-de-moeite-waard-natuurgebied, de Moravský Kras. Dit karstgebied met zijn ruige bergwanden is beroemd vanwege zijn spectaculaire grotten, en je kan er ook fijn fietsen.

Als je iemand de vraag zou stellen “Wat kost een euro en duurt een uur?” zal diegene na een dagje vakantie in Tsjechië wel denken het antwoord te weten. Ik zou er ook ingetrapt zijn. De busreis van Písek naar Orlík nad Vltavou lijkt me zo. Eén euro, één uur; ‘t klopt. Maar de bootreis naar Zvíkov duurde ook een uur, en laat die nou een euro gekost hebben. “Toeval”, zou je denken en de vraag lachend terzijde schuiven. Maar wederom kostte de busreis ons een euro, en duurde een uur. En hetzelfde gold voor rondleidingen in de grotten. Er is geen twijfel over mogelijk, de Tsjechen doen het er gewoon om. De diepere beweegredenen blijven duister voor mij, maar voorlopig vind ik het een diabolisch volkje.

Diabolisch is misschien erg stellig (wat niet wil zeggen dat ik op deze noemer terug wil komen), maar erg open zijn ze zeker niet. Nog altijd wisten wij bijvoorbeeld niet wat “Goeiedag!” in het Tsjechisch was. Geen mens zal je op straat spontaan begroeten. Doordat iedereen zijn best deed naar de grond of van je weg te kijken als je voorbij liep, vroeg ik me toch af hoe de Tsjechen elkaar versieren en met elkaar in contact komen. Hoe ze het ook doen, ze doen het helemaal verkeerd. Het lijkt hier wel alsof je in een bizarre B-film rondloopt, zo lelijk zijn de mensen. Maar je hebt lelijk en lelijk. De Schotten zijn bijvoorbeeld erg lelijk, maar die kunnen er niks aan doen. De Tsjechen daarentegen spuiten nog een toef slagroom op de taart door hun toch al niet knappe gelaten te tooien met wanstaltige kapsels. Alles moet in meerdere lagen en meerdere kleuren. Pony, kort aan de zijkant, rood gekleurde mat en blond bovenop. Met een permanentje d’r in. En als je dan toch een lelijke rotkop hebt, neem dan in ieder geval het fatsoen je behoorlijk te kleden. Maar nee hoor, ‘t was hier trainingspakken troef en mijn ogen doen nu nog pijn van de kleurencombinaties.

Waar ik me helemaal derdegraads van verslikte was een tweedehands klerenwinkeltje. De Tsjechen hebben over het algemeen een sympathiek inkomentje en dat is ook te zien aan de glimmende wagens die ze rijden, maar toch zie je dan ineens: ‘Second hand from Scotland’. Uit Schotland! Als er één volk bekend staat om zijn gierigheid, dan zijn het de Schotten wel (de Zeeuwen zijn geen echt volk). Schotten zijn griezelig zuinig en doen nooit iets vrijwillig weg. Tenzij ze er zelf beter van worden. En ze worden er pas beter van als iets zó tot op de naad afgedragen is en zó van ellende uit elkaar valt dat bewaren gênant is. Ik wou dat het anders was, maar de Tsjechen trekken dit soort vuilnis nog gewoon aan.

Net zo om te huilen was de camping waar we zondag aankwamen. Jednovice lag aan een meer, en niet alleen Tsjechen maar ook hordes partytent-fetisjisten uit Nederland en gelijkgestemde Duitse drinkebroers werden hierdoor aangetrokken als vliegen op een pot stroop. De ellebogen waren hard nodig om bij de receptie te komen, maar tegen de aanwijzingen van het personeel in vonden we toch een rustig plekje in de eeuwige schaduw. Ver weg van de vervelende, barbecuende, zonaanbiddende landgenoten was deze camping – met fietsverhuur – best te overleven.

De volgende dag bleek door zijn bewolkte karakter ideaal. Niet te heet om op de gehuurde mountainbike door de Moravský Kras te toeren en te donker voor de meeste dagjesmensen. We waren vroeg opgestaan en hadden zo net voor een Nederlands gezin de beste fietsen weggekaapt, waarna we begonnen met de Balcarka grot. Stalagmieten, -tieten; je kent het wel. Kamers als de ‘Cinderella Cave’ en het ‘Dome of Destruction’, en het achterste gedeelte van een bijna 65 meter lange kamer dat door Belgen was ontdekt. Like they wouldn’t have discovered that anyway.

Niet alleen de dodenrit erheen met afdalingen van 14% door haarspeldbochten, maar ook de grotten van Sloupsko-Sosuvské zelf waren zeker de moeite waard. Volgens de Rough Guide stelden deze grotten geen flikker voor, maar die reisgids is vast door een Tsjech geschreven. En we weten intussen dat we die niet allemaal moeten geloven. Zonde dat Bradt alleen van ingteressante landen reisgidsen publiceert.